بازگشت
ا گر ا مر و ز د لها ی ما شا ریده ا ست فر د ا سنگینی مسو لیت ها شا نه ها ی ما را مي شا را ند
خوشه چين خوشه چين


خو ش میبا شیم و شا د ، که فر دا ها رو ز گا را ن ما میبا شد و زما ن ا ز ما یش و ا متحا ن ، آ نچه را که ، شنیده بو د یم ، یا د گر فته بو د یم و گفته بو د یم ، و مر د م ا نتظا ر هما ن ر و زی را خوا هند دا شت که همه گفتا ر و کر دا ر ما را ، با مجمو ع گفتا ر ها و کرد ا رها ی ، دو را ن حا کمیت ها ی موجود ، به مقا یسه بگیر ند ، و د ورا ن ما بحیث آ ئینه تما م نما ، شفا فیت و صدا قت و را ستی ، و ا ما نت دا ری ، ا هلیت و کفا یت ، خو د را ، به ا ثبا ت بر سا ند . و طن دا را ن محتر م ! چشما ن ما ، تشله شیشه ا ی نیست ، که لق ، لق ، ببیند و چیز ی را ، ا ز جر یا نا ت مو جو د ، د رکشو ر ما و چها ر ا طرا ف کشو ر ما ، و قا یع که صو رت گر فته ا ست و صو ر ت میپذ یر د، فلم بر دا ری نکند، رنگ ها ی سیاه و سفید را مشخص و به حا فظه نسپا ر د . گو ش ها ی ما ما نند ، د یش آ نتن ها ، د را خذ ا موا ج ، صو تی ، هنو ز ا ز کا ر نیا فتیده ا ست ، صدا ها ی ، زشت و کر یه ، ا نفجا را ت ا نو ا ع بم ها و را کت ها را میشنو د ، چشما ن ما، رنگ ها ی ، سر خ و سبز ، مر می ها ی آ تش ا فزا را ، به تما شا میگیر ند . که ا ز طر ف شب ، آ سما ن تیر ه و تا ر کشو ر ما را ، د ر همه جا، د ر کو ه و د ر د ره و د رد شت و صحرا ، ر نگین میسا خت ، بسیا ری ها فکر میکر د ند که د رین همسا یگی ها جشن و سر و ر بر پا ست ، و لی فرد ا ی ، آ ن ر و ز ، پسر جو ا نا ن و دختر جو ا نا ن ، با لبا س ها ی سر خ و سفید ، آ را سته ، به تا بو ت ر وا ن ، را هی قبر ستا ن میشد ند . صد ها و هزا ر ها نفر ا عم ا ز پیر و جو ا ن ، ز ن و مر د ، د ختر و پسر ، با د ل ، ها ی شکسته و روا ن خسته و چشم ها ی نمنا ک ، ا زفرط گر یه و زا ری ، تا به خا نه ا بد یت تا بو ت ها ی شهید ا ن گلگو ن کفن را بد ر قه مینمو د ند . قلب ها ی ما ، به ا ند ا زه مشت چپ د ست ما ن ، د ر حا ل ا نبسا ط وا نقبا ض ا ند ، ثا نیه شما ری مینما ید ، و هو شدا ر مید هند ، که من ا وا مر مر کز ی ( د ما غ) را خو بتر ا نجا م مید هم ، اگر د ما غ سا لم با شد ، ا رگا ن ها ی و جو د را ، سا لم ر هبر ی مینما ید ، آ د م ها ، به کثا فت کا ری ها د ست نمی زنند ، ا گر چنا ن شو د ، شی کثیف، خو ن کثیف تو لید مینما ید ، بنآ من مجبو ر ا م که خو ن کثیف را پمپ نما یم ا گر خو ن ها ی کثیف ، د ر جو ف ها ی من دا خل شو ند و د ر د هلیز ها بیا یند ، هر نو ع خو نی که بیا ید ، من مجبو ربه پمپ کر د ن هستم ، خد ا کند که ، مغز ها سا لم با شند، و رنه خو ن نا سا لم را ، تو لید مینما ید و خو ن نا سا لم با عث مر گ میگر دد . خد ا جا معه را ا ز و جو د رهبر ی ها ی نا سا لم د ر ا من دا شته با شد . ز ما نیکه خو ن سا لم و پا ک تو سط ، قلب به تما م حصص ، بد ن تقسیم گر دید ، جها ز ها ضمه و جها ز تنفسی ، و سا یر جها ز ها ی بد ن ، به طو ر نو ر ما ل ، فعا لیت خو د را ا نجا م مید هند ، نمو و رشد بد ن ، بد ون عیب و نقص مرا حل ا نکشا فی خو د را میپیما ید .
د و لت ها حیثیت یک ا ر گا ن زند ه را دا را ا ند ، ا گر یکی ا ز ا عضا ی بد نه دولت نا قص با شد ، د و لت فعا لیت نور مال خو درا ا نجا م دا ده نمیتو ا ند ، بنآ نه ا ینکه نو ر مال فعا لیت کر ده نمیتوا نند ، به زو د تر ین فر صت سیر نزو لی خو د را می پیما یند . وطن پر ستا ن و و طن د وستا ن و کسا نیکه د ر با ره تر قی پیشر فت و تحو ل می ا ند یشند،قلب ها ی گر م شا ن ، ا نقبا ض و ا نبسا ط دا رند ، مغز ها ی شا ن کا ملآ سر دا ست و د ستا ن کا ملآ پا ک دا ر ند ، د ر برا بر جر یا نا ت مو جو د ، خو د را بی تفا و ت د یده نمیتو ا نند ، ا حسا س و آ گا هی شا ن ، به ضر یب ها ی چند چندا ن با لا ر فته ا ست ، ا نسا ن را ا ز همه ا و لتر ا نسا ن ها ی ضعیف را مو رد تو جه قرا ر دا د ه ا ند ، د رین جا مرا د م ا ز ا نسا ن ها ی ضعیف و نا تو ا ن ، د هقا نا ن ، کا ر گر ا ن ، معلما ن و ا ستا دا ن و ر و شن فکر ا ن ، جبهه قلم و کا غذ ، و زنا ن میبا شند ، که نسبت به هر کس دیگرد شو ا ر ی ها ی ، جنگ ها ی تحمیلی را د ید ه ا ند و هنو ز هم پا شنه آ هنین ظلمت سیاه بر گر ده همین ها فشا ر وا رد می آ و رد . ضعف و طن پر ستا ن ا صیل و مو را ل ا خلا قی آ نها ، د ر مقا بل ضعیفا ن ، ضعیفتر گردیده ا ست ، نیرو مند ی آ نها د ر مقا بل مظا لم ، د ر وغ و ریا ، ا ر تشا و خیا نت کا را ن ملی بیشتر ا ز گذ شته زیا د تر گردیده ا ست . و طن دا را ن محتر م ، بیا ید که د یگر تا ریخ خو د را نخو ا نیم ، ا گر بخو ا نید و میدا نید که و ضعیت مو جو د ، تدا و م ، جنا یا ت ، سا لها ی متما د ی ا ست ، که با لا ی ما عملی میگر دد ، کشو ر ما پیرا هن پر خو ن پو شیده ا ست ، ر خ ما به طر ف عقب بر گشتا نده شده ا ست ، و قتی که میبینیم ، به عصر سنگ ر سید ه ا یم ، آ نقد ر به سر عت ما ا فزو ده ا ست که ر وزا نه هزا ر سا ل را به سو ی عقب طی طر یق مینما یم ، و طن زیبا ی ما را ، سر بر ید ند ، د ست و پا برید ند ، آ د م نمیدا ند که د ر آ نجا چگو نه با ید ز ند گی کند و چگو نه بمیر د . و لی و طن پر ستا ن و ا قعی ، ما د ر زا د ، و طن پر ست به د نیا آ مد ه ا ند ، ا گر با زو ی تو ا نا ند ا رند ، و لی ، بیا ن و قا یع تلخ و حقا یق ر و شن د لها وا ند یشه ها ی آ نها د ر صفحا ت ا و را ق ، شمشیر کا ر ی ا ست ، بر جا ن ا ر با با ن ظلم و ستم .
یعنی که ر فتن به زیر بیر ق ظلم و ستم وظیفه مر دا ن آ زا د ا ند یش نمیبا شد
May 2nd, 2005


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات